Józef Dowbor-Muśnicki (1867-1937)
Józef Dowbor-Muśnicki urodził się 25 października 1867 r. w Garbowie koło Zawichostu w rodzinie ziemiańskiej.
Po rozpoczęciu nauki w gimnazjum w Radomiu w wieku 14 lat przeniósł się do korpusu kadetów w Petersburgu. Po jego ukończeniu w 1886 r. został słuchaczem Konstantynowskiej szkoły wojskowej w Petersburgu, którą ukończył w 1888 r. w stopniu podporucznika.
Następnie służył w 140 pułku piechoty, a później w 11 pułku grenadierów. W latach 1899-1902 studiował w rosyjskiej Akademii Sztabu Generalnego, kończąc ją w stopniu majora.
W czasie wojny rosyjsko-japońskiej (1904-1905) służył jako oficer sztabu I Syberyjskiego Korpusu.
W 1908 r. skierowano go do sztabu X korpusu w Charkowie. Dwa lata później został szefem sztabu 11 dywizji piechoty stacjonującej w Łucku, Dubnie i Krzemieńcu.
W 1912 r. przeniesiono go do 7 dywizji, w której sprawował to samo stanowisko. Po wybuchu I wojny światowej wraz z nią wyruszył na front.
W listopadzie 1914 r. mianowano go dowódcą 14 pułku strzelców syberyjskich. Walczył na jego czele m.in. w zwycięskiej bitwie pod Przasnyszem, gdzie został ranny.
W 1915 r. brał udział w bojach nad Dźwiną, będąc pod Lenewarden ponownie ranny.
W sierpniu 1915 r. uzyskał stopień generała majora i przydział do sztabu I armii.
W lutym 1916 r. na czele 123 dywizji skierowany został do Azji Mniejszej. Pod koniec tego roku powrócił na front niemiecki i walczył pod Rygą jako dowódca 38 dywizji.
W styczniu 1917 r. mianowano go szefem sztabu I armii.
5 maja tego roku otrzymał stopień generała porucznika i dowództwo XXXVIII korpusu, z którym w lipcu przełamał niemieckie pozycje pod Krewem.
Po wybuchu rewolucji lutowej podporządkował się Naczelnemu Polskiemu Komitetowi Wojskowemu w Rosji i na początku sierpnia 1917 r. został organizatorem i dowódcą I Korpusu Polskiego w Rosji.
Na początku 1918 r. na czele I KP toczył walki z Armią Czerwoną. Wsławił się zajęciem Bobrujska w lutym 1918 r. Wtedy też podporządkował się Radzie Regencyjnej, a następnie pod naciskiem niemieckim zdemobilizował oddziały korpusu.
Od stycznia 1919 r. był naczelnym dowódcą Powstania Wielkopolskiego. W marcu tego roku awansowany na stopień generała broni.
Po zwycięskim powstaniu w Wielkopolsce brał udział w walkach o Lwów.
14 września 1920 r. przeniesiony w stan spoczynku.
Zamieszkał w majątku Batorowo koło Poznania, zajmując się gospodarstwem i działając m.in. w Stowarzyszeniu Dowborczyków „Ku chwale Ojczyzny”.
Po długiej chorobie zmarł 26 października 1937 r. w Batorowie. Pochowano go na cmentarzu w Lusowie. (PAP)
mjs
Copyright
Wszelkie materiały (w szczególności depesze agencyjne, zdjęcia, grafiki, filmy) zamieszczone w niniejszym Portalu chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Materiały te mogą być wykorzystywane wyłącznie na postawie stosownych umów licencyjnych. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, bez ważnej umowy licencyjnej jest zabronione.
